- نویسنده:علی رضا کی شمس
- تاریخ:پنج شنبه 91/6/30
- عنوان موضوع:
زندگی بی معنی است
بهر آن محکومی که سحرگاه سر دار فنا خواهد بود
زندگی بی معنی است
بهر آن مرغک در بند که صیاد پس از باد خزان، قفسش بگشاید
زندگی بی معنی است
بهر آن عاشق دل ختسته که در بستر مرگ ، دلبرش می آید
زندگی بی معنی است
بهر آن گمشده دشت که از فرط عطش ، بی رمق افتاده
وز پس ابر کبود ، ماه بر دیده او می خندد
زندگی بی معنی است
بهر آن مفلس بیچاره که از فرط نیاز ، بهر نان شب خود محتاج است
زندگی بی معنی است
بهر آن مادر ماتم زده ای ، که سر کشته فرزند به دامان دارد
زندگی بی معنی است
پهر آن تازه عروسی که برایش ، خبر مرگ برادر آرند
زندگی بی معنی است
بهر من کز پی عمری که دویدم به ره عشق و خیال
زان همه قال و مقال
هیچ در دست ندارم ، به جز اندوه و ملال
وز پی هر نفسی
می دوم سوی زوال می دوم سوی زوال
